ساعاتی پیش، دنیا خبری را شنید که سال‌ها در حالت بیم و امید انتظارش را می‌کشید: «توافق هسته‌ای گروه 1+5 با ایران». بیش از ارزیابی و داوری درباره توافق انجام شده، لازم است بار دیگر یاد شهدا و به‌ویژه شهدای هسته‌ای گرامی داشته شود و از تمام کسانی که طی سال‌های گذشته در مراحل تأمین حقوق هسته‌ای ایران مخلصانه تلاش کردند، از جمله گروهی که به ریاست دکتر ظریف در حال حاضر مسئولیت ادامه این کار را به عهده دارند، تشکر و قدردانی شود.

آنچه در صدر خواسته‌های دو طرف قرار داشت و ظاهراً سخت‌ترین بخش مذاکرات نیز درباره آن بود و موجب به درازا کشیده شدن زمان مذاکرات شد، به رسمیت شناخته شدن «حق غنی‌سازی» ایران بود. موضوعی که مناقشه درباره آن، حتی پس از اعلام انجام توافق نیز ادامه پیدا کرد و به احتمال زیاد بعدها نیز ادامه خواهد داشت. اگر پرسیده شود با وجود چنین مناقشه‌ای چگونه توافق حاصل شد؟ در پاسخ ابتدا به فرازهایی از سخنان ظریف، اوباما و کری اشاره و پس از آن توضیح مختصری داده می‌شود: